Во летото 1975 година, Opel го напиша следното поглавје во својата успешна автомобилска приказна: втората генерација на моделите Ascona B и Manta B беше претставена пред светот – модерни, просторни, спортски и вистински „народни автомобили“ со индивидуален карактер и напредна технологија за времето.
Уште попрактични, уште поатрактивни
Ascona B, практична лимузина, и Manta B, атрактивно купе со спортски дух, ја споделуваа истата техничка основа, но беа насочени кон различна публика. Ascona беше идеален избор за семејства и секојдневна употреба, додека Manta го привлече вниманието на младите и на оние со страст кон динамично возење.
Со околу 20 сантиметри подолга и 4 поширока каросерија од претходникот, Ascona B нудеше повеќе простор, подобрена видливост и врвна удобност со новоразвиени предни суспензии и седишта со странична поддршка. Аеродинамичниот дизајн доведе до намалена потрошувачка и пониско ниво на бучава – вистински технолошки напредок за своето време.
Manta B пак, беше дизајнерски бисер со ниска силуета, изразени правоаголни фарови и спортски детали. Комбинираше спортски перформанси со економичност и просторност за пет патници – реткост кај купе моделите од тој период.
Од улицата до тркачките патеки
Во втората генерација, Opel понуди и високоперформансни верзии, кои се запишаа во историјата на мотоспортот. Manta GT/E, со 105 КС и максимална брзина од 185 км/ч, им конкурираше на модели со посилни мотори, а со својот црн мат хауб, спортски волан и инструменти како во тркачки автомобил, стана омилен меѓу ентузијастите.
Но вистинските легенди беа Ascona 400 и Manta 400 – хомологациски модели направени за рели. Ascona 400, со 2.4-литарски DOHC мотор и 144 КС, му го донесе на Walter Röhrl светскиот рели шампионат во 1982 година – последната титула за автомобил со погон на задните тркала.
Подоцна, Manta 400 ја презеде штафетата – со оптимизиран мотор до 280 КС, стана вистински „ѕвер“ на патеките. Победите во Германија и Франција ја запечатија неговата рели кариера.
Од икона до наследство
Manta B се произведуваше до 1988 година – дури 13 години, правејќи ја најдолго произведуваната генерација на Opel. Со коефициент на отпор на воздух од само 0.352, беше поаеродинамичен дури и од некои спортски автомобили од тој период.
На крајот од 80-тите, му се приклучи уште една икона – Opel Calibra, со неверојатен аеродинамичен коефициент од 0.26, кој му го донесе епитетот „светски шампион за аеродинамика“.
