Во пролетта 1985 година, Fiat ја претстави една од најнеочекуваните и највозбудливи изведби што некогаш излегле од фабриката во Мирафиори – Uno Turbo i.e.
Во време кога младите и љубителите на спортски возења сонуваа за „џебни ракети“ со дизајн на градски хечбек, Fiat понуди нешто сосема поразлично: автомобил со стил, технологија и перформанси што лесно се носеше со далеку поскапи конкуренти од Франција и Германија.
Првата серија (1985–1989) беше опремена со 1.3-литарски мотор со електронско вбризгување од Bosch, електронско палење од Magneti Marelli и турбополнач IHI VL2 со ладилник на воздух. Со 105 коњски сили и тежина од само 845 килограми, Uno Turbo достигнуваше 200 km/h и забрзуваше од 0 до 100 km/h за само 8,3 секунди.
Инженерите не штедеа на детали – од спортски шасии со стабилизатори, вентилирани дискови напред и петстепен менувач преземен од Ritmo 105 TC, до дигитална контролна табла со турбометар, притисок на масло, температура на вода и т.н.
Дизајнот беше дополнет со преден браник со интегрирани магленки и отвори за воздух, спортски странични прагови, алуминиумски фелни од 13 инчи со Abarth капачиња и ентериер со црни седишта украсени со петте црвени линии од логото на Fiat, црвен тепих и течен кристален часовник. Најгласен амбасадор на моделот беше Ф1 возачот Микеле Алборето, кој во 1985 година го тестираше автомобилот на патеката Жакарепагуа во Бразил и го нарече „забавен, агилен и со срце што чука во ритам на турбо“.
Во 1986 пристигна првото освежување: нова решетка, странични ретровизори во боја на каросеријата и препознатливи „Turbo i.e.“ линии по вратите. Следната година, моделот доби зелена дигитална табла и револуционерниот, но проблематичен „Antiskid“ систем кој делуваше само на предните тркала.
Во 1989 година дебитираше втората серија (до 1994), со порафиниран изглед и посилен мотор: 1.4 литарски агрегат со Garett T2 турбина, 116 коњски сили и забрзување до 100 km/h за само 7,7 секунди. Новите дизајнерски детали вклучуваа потивки браници, интегриран спојлер, нови тркала, ергономски седишта со квадратест дезен и кожен управувач од Momo.
Постоеше и верзија со 112 КС и катализатор според Euro 1 стандардот, како и екстремната Racing варијанта со целосна опрема: сончев покрив, далечинско централно заклучување, електрични прозорци и металик боја.
Интересно е што дел од овие модели биле предадени како „голи шасии“ на познати италијански каросеристи како Scioneri, Giannini, Moretti и Hormann, кои потоа создавале уникатни верзии со кожен или Alcantara ентериер, алуминиумски детали, специјални бои и дури и клима уред – нешто што тогаш беше резервирано за повисоки класи. Moretti дури понуди специјална верзија наречена Uno Turbo MX со дрвен панел и дигитална табла.
Производството заврши во 1994 година (некои модели се регистрирани и во 1995), откако беа продадени околу 50.000 примероци, а клучот го презеде Punto GT. Денес, Uno Turbo i.e. е еден од најпосакуваните италијански млади класични автомобили, особено ретките и добро сочувани примероци кои достигнуваат цени над 20.000 евра – не лошо за автомобил кој во 1985 чинел околу 14,5 милиони лири.
Но, повеќе од бројките и перформансите, Uno Turbo беше симбол. Симбол на млада генерација што сонуваше за слобода, брзина и живот без граници.
